Εκκλησία και Θεολογία

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΝ  ΓΚΑΓΚΑΣΤΑΘΗΝ

ΤΟΝ ΕΚ ΠΛΑΤΑΝΟΥ ΤΡΙΚΑΛΩΝ ΟΡΜΩΜΕΝΟΝ

Ποίημα: Γεωργίου Ἀποστολάκη, δικαστοῦ.

Τρίκαλα Σεπτέμβριος 1996

  Εὐλογήσαντος τοῦ ῾Ιερέως,  τό "Κύριε εἰσάκουσον", μεθ'  ὅ τό "Θεός Κύριος", ὡς συνήθως καί τό ἑξῆς:

Ἦχος δ! ῾Ο ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ἐν τῷ Πλατάνῳ ἀνεβλάστησας μάκαρ, ὣσπερ τό κρίνον ἐν ἐρήμῳ τοπίῳ, λαμπρύνας τήν χορείαν τῶν ἁγίων λευϊτῶν· ὅθεν σύ Δημήτριε, τῶν πιστῶν τάς αἰτήσεις, δέξου καί προσάγαγε, ἐκτενῶς τῷ Δεσπότῃ· μή παραβλέψῃς δέησιν ἡμῶν,  τῶν προσκυνούντων μυρίπνοον κάραν σου.

Δόξα. Τό αὐτό.

Καί νῦν. Θεοτοκίον.

Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι. Εἰ μή γάρ σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δέ διεφύλαξεν ἓως νῦν ἐλευθέρους;Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ σοῦ· σούς γάρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Εἶτα ὁ Ν! Ψαλμός καί ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς:

"ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΕΜΟΥ ΟΣΙΕ ΠΑΤΕΡ ΔΗΜΗΤΡΙΕ. ΓΕΩΡ(ΓΙΟΥ)"

ᾨδή α! Ἦχος πλ.δ!  Ὑγράν διοδεύσας.

Πειθόμενος κλήσει τῇ μυστικῇ, κατέστης Κυρίῳ, ἀκροθίνιον ἱερόν,  καί πρότυπον πᾶσι νῦν παρέχεις, τοῖς πρεσβυτέροις οὕς, Ἅγιε φώτισον.

Ρευμάτων τῶν θείων ὁ ἀγωγός, ἰσάγγελε πάτερ, καί ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, κατάφλεξον πάσας ἁμαρτίας·  παρά Κυρίου γάρ ἔχεις τήν δύναμιν.

Ἐνδόξου Κυρίου οἱ ἱερεῖς, ψυχῶν ναοδόμον, ἀδελφόν καί συλλειτουργόν, Δημήτριε πάτερ σέ καλοῦσι, ὡς ἀντιλήπτορα θεῖον καί ἄριστον.

Θεοτοκίον

Συνήγορος οὖσα ἁμαρτωλῶν, Κεχαριτωμένη, Παντευλόγητε Μαριάμ, πικρᾶς τυραννίας διαβόλου,  τάς διανοίας ἡμῶν ἀποκάθαρον.

ᾨδή γ!  Οὐρανίας ἁψῖδος.

Βεβαιώτατος φίλος, τῶν μοναχῶν γέγονας, μονάς ἐνισχύων ποικίλως·  ὅθεν προστρέχει νῦν, τῇ μεσιτείᾳ τῇ σῇ, τῶν μοναστῶν ἡ ὁλότης, καί μιγάδων ὅμιλος, πάτερ Δημήτριε.

Ἐπί σοί ἐγκαυχᾶται, καί σέ πλουτεῖ φύλακα, Μονή σεβασμία Κορμπόβου, ἥν ἐστερέωσαςꞏ διό βοᾶ ἐκτενῶς,  τῇ πατρικῇ σου ἀγάπῃ, μοναστῶν ὑπέρμαχον, μεῖναι αἰώνιον.

Ὑμνωδεῖν καί συμψάλλειν,  ἀνελλιπῶς ἔσπευδες, σύν τοῖς μονασταῖς Μετεώρων, ἔνσαρκε ἄγγελε· ὅθεν προστάτευσον  τόν Ἱερώτατον Χῶρον, καί γενοῦ ἐγγύησις  ἡ ἀπαράγραπτος.

Θεοτοκίον.

Εἰς τήν σκέπην σου Μῆτερ,  ὅσοι πιστῶς  ἔδραμον, τῇ σῇ παρρησίᾳ χρωμένη,  πάντας προήγαγες, ἐν τῇ ἀγάπῃ τῇ σῇ,  εἰς τήν χαράν τοῦ Υἱοῦ σου, ὡς σεπτόν Δημήτριον τέκνον σου ἔνθερμον.-

Διάσωσον, τούς τοῖς ἁγίοις λειψάνοις σου προσιόντας, τούς τιμῶντας πανευλαβῶς σε θεῖε Δημήτριε, καί δώρησαι ἴασιν νοσημάτων.

Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν, καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.

Αἴτησις καί τό Κάθισμα.

Ἦχος β! Πρεσβεία θερμή.

Πραΰς ταπεινός καί ἄγγελος ἐν σώματι, Χριστοῦ λειτουργός ἐδείχθης ἱερώτατος·  διό σοι προσφεύγομεν, θεοφόρε πάτερ Δημήτριε· πάσης ἀνάγκης λύτρωσαι ἡμᾶς, Κυρίῳ ταχέως ἐξαιτούμενος.

ᾨδή δ! Εἰσακήκοα Κύριε.

Ὕδωρ βλύσον τῆς χάριτος, ἐπί τῶν τεκνίων ἡμῶν φιλότεκνε, καί ὁδήγησον τά βήματα,  εἰς τήν θείαν μάνδραν ἐξαιτούμεθα.

Πολυτέκνων τό καύχημα,  γέγονας μακάριε ὡς πολύτεκνος· ὅθεν τούτους ἀεί φύλαττε, προσβολῆς ἁπάσης καί κακώσεως.

Ἐν τῷ κόσμῳ ἐβίωσας, σκύβαλα  ἡγούμενος τά ἐγκόσμια, ἁπλοῦς ὤν καί ἀφιλάργυρος,οἰκτιρμῶν ὡς κρήνη ἀνεξάντλητος.

Θεοτοκίον.

Ρήσει θείᾳ κυήσασα, τόν Δημιουργόν τῶν ὅλων καί Κύριον, πειρασμῶν με Κόρη λύτρωσαι, τῶν προσγενομένων τῇ καρδίᾳ μου.

ᾨδή ε! Φώτισον ἡμᾶς.

Ἒφορον στερρόν, τῶν θρεμμάτων σε ὁρίζομεν, καί προστάτην, ὦ Δημήτριε, ἀγρῶν· γεωργός καί κτηνοτρόφος γάρ ἐτέλεσας.

Μόχθον γεωργῶν, σύ εὐλόγησον Δημήτριε· ἐγνωκώς γάρ τῶν καμάτων ὁρμαθόν, τῶν καρπῶν τήν προστασίαν σύ ανάλαβε.

Οἴκους ἀγροτῶν, καί ποιμένων τά ἐκθρέμματα, ἐποπτεύεις συμπαθῶς ὡς ἐν ζωῇ,καί πρεσβεύεις ὑπέρ πάντων τῶν τιμώντων σε.

Θεοτοκίον.

Ὓμνος ὁ ἐμός, Μαριάμ ἐστί ἀνάξιος· τόν Σωτῆρα γάρ ἐκύησας Χριστόν, ἀπειράνδρως καί ἀφράστως Μητροπάρθενε.-

ᾨδή στ! Τήν δέησιν.

Ὀδύρομαι ἀσθενείας ἕνεκεν, καί ἐλπίδα σωτηρίας οὐκ ἔχω· διό βοῶ ὦ Δημήτριε μάκαρ, μή καταλείπῃς ἐμέ ἀπροστάτευτον· ἰσχύεις γάρ τοῦ βοηθεῖν,  παρρησίαν ὡς ἔχων πρός Κύριον.

Σωμάτων τε καί ψυχῶν θεράποντα, καί πνευμάτων πονηρῶν σε διώκτην, ὁ Παντοκράτωρ ἀνέδειξεν πάτερ· ὅθεν ἡμᾶς τῇ ἐνθέρμῳ πρεσβείᾳ σου, σωματικάς καί ψυχικάς,  ἀλγηδόνας ταχέως θεράπευσον.

Ἰάτρευσον τόν  σόν δοῦλον Ἅγιε, καί παράσχου τῆς ὑγείας τό δῶρον. Ἐπί τό τέκνον σου βλέψον παμμάκαρ,καί δός τοῦ πόνου ταχεῖαν ἀνάψυξιν, ἳνα σῳζόμενος ὑμνῶ,  τήν πολλήν σου πρός πάντας συμπάθειαν.

Θεοτοκίον.

Ἐπλήγην τῇ δυσμενῇ ἀσθενείᾳ, καί προσώζεσα τοῖς μώλωψι Μῆτερ, ἀλλά τῇ σῇ μεσιτείᾳ προσφεύγω, ἵνα σωθῶ τῶν κακῶν καί τῆς μάστιγος, καί βίου κρείττονος καλῶς, σῇ πρεσβείᾳ Πανάμωμε ἄρξωμαι.

Διάσωσον, τούς τοῖς ἁγίοις λειψάνοις σου προσιόντας, τούς τιμῶντας πανευλαβῶς σε θεῖε Δημήτριε, και δώρησαι ἴασιν νοσημάτων.

Ἄχραντε,  ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.         

Αἴτησις καί τό Κοντάκιον.

Ἦχος β! Προστασία τῶν Χριστιανῶν.

Ὡς προστάτην τῶν Χριστιανῶν ἐπουράνιον, καί μεσίτην πρός τόν Ποιητήν στερεώτατον, νῦν κεκτήμεθα οἱ πιστοί Δημήτριον σεπτόν· διό πρόφθασον ὡς ἀρωγός, εἰς τήν ἐνίσχυσιν ἡμῶν,  τῶν δεόντως καλούντων σε. Τάχυνον πρός Δεσπότην, καί αἴτει τήν σωτηρίαν, τῶν προσκυνούντων τήν σωρόν τῶν λειψάνων σου Δημήτριε.

Προκείμενον.

Οἱ ἱερεῖς Σου Κύριε ἐνδύσονται δικαιοσύνην...

Στιχ. Τίμιος ἐναντίον Κυρίου...

Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην (κεφ. Ι 7-18).

Εἶπεν ὁ Κύριος. Ἐγώ εἰμί ἡ θύρα...

Δόξα. Ταῖς τοῦ σοῦ Ἁγίου πρεβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καί νῦν. Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχ.  Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεός.....

Προσόμοιον. Ἦχος πλ. β!  Ὅλην ἀποθέμενοι.

Ἄριστα ἐκέρδησας τήν τοῦ Χριστοῦ Βασιλείαν, ἱερεῦ θεσπέσιε· ὅθεν δέξαι δέησιν τοῦ ἱκέτου σου· θλῖψις γάρ ἔχει με, νόσος ἀνίατος, ἐν ὀδύναις με προσβέβληκε. Σκέπην σε κέκτημαι, ὁμοίως ἐν γῇ ἀσθενήσαντα, πάντοθεν πολεμούμενος, σέ παραμυθίαν κατέχω μόνον, Ἅγιε τοῦ πόνου, ἐλπίς καί προστασία ἀσθενῶν· μή μου παρίδῃς τήν δέησιν, ἐμόν πάθος ἴασον.

Ὁ Ἱερεύς:   Σῶσον ὁ Θεός τόν λαόν Σου.

ᾨδή ζ!  Οἱ ἐκ τῆς ᾿Ιουδαίας.

Δημητρίου τήν μνήμην, τῶν πιστῶν αἱ χορεῖαι, λαμπρῶς ὑμνήσωμεν, μετά τῶν ᾿Αρχαγγέλων, καί πάντων τῶν ᾿Αγγέλων, καθυμνοῦντες τόν Κύριον· ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν, Θεός εὐλογητός εἶ.

Ἡ πλουσία σου χάρις, Ἀρχιστράτηγε θεῖ καλῶς ἐφύλαττεν, Δημήτριον κινδύνων· διό καί ἐξαιτοῦμαι, ὁ ταλαίπωρος δοῦλός σου, ὅπως πρεσβείᾳ τῇ σῇ, σωθήσωμαι ἐν κρίσει.

Μελετῶν τόν σόν βίον, ἀπορῶ καί θαυμάζω, κλεινέ Δημήτριε· Ταξιαρχών δυάδος, εἶχες τήν προστασίαν, διαρκῆ καί ἀόρατον, καί σύν αὐτοῖς νῦν ἡμᾶς,περίσωσον κινδύνων.

Θεοτοκίον.

Ἡ Ἁγία Εἰκών Σου, Θεοτόκε Παρθένε, ποιεῖ θαυμάσια· φωτί γάρ τῷ ἀϋλῳ, λαμπρῶς φωτιζομένη, συνευφραίνει τούς ψάλλοντας· ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν, Θεός εὐλογητός εἶ.

ᾨδή η!  Τόν Βασιλέα.

Τῶν ἀκαθάρτων, καί παμπονήρων πνευμάτων, ἀνεδείχθης ὁ μέγας διώκτης· ὅθεν ρῦσαι πάτερ, αὐτῶν τῆς ἐπηρείας.

Ρῶσιν σωμάτων, καί τῶν ψυχῶν ἀναβλύζει, ἡ φιλτάτη ἁγία σου κάρα, τοῖς ἀσπαζομένοις,αὐτήν βεβαίᾳ πίστει.

Ἵλεων πάτερ,τοῖς ἀσθενοῦσι γενέσθαι,τόν Δεσπότην ἀεί ἐκδυσώπει, πᾶσιν αἰτουμένοις, μετάνοιαν γνησίαν.

Θεοτοκίον.

Ἒχουσα Μῆτερ, πρός σόν Υἱόν παρρησίαν, ἐκ παντοίων φύλαττε κινδύνων, τούς ἐξαιτουμένους,θερμῶς σήν μεσιτείαν.

ᾨδή θ!  Κυρίως Θεοτόκον.

Γαλήνης αἰωνίου, νυνί ἐπαπολαύων, τῆς ἁμαρτίας τόν νοῦν ἡμῶν κάθαρον, καί τῶν παθῶν θεραπείαν παράσχου Ἅγιε.

Ἐγνώσθη Θετταλίᾳ, Δημήτριε παμμάκαρ, σῶν ἀρετῶν καί θαυμάτων τό πέλαγος· διό καί χαίρει προστάτην σε ὀνομάζουσα.

Ὦ πάντων εὐσεβούντων, ἄγρυπνε προστάτα, καί τῶν ψυχῶν ὁδηγέ θεοπρόβλητε, τῶν ἱερέων Κυρίου γενοῦ τό στήριγμα.

Θεοτοκίον

Ρῶσιν καί εὐλογίαν, Κεχαριτωμένη,πᾶσι τοῖς δούλοις σου δώρησαι Ἂχραντε,ὅπως Χριστῷ τῷ σῷ τόκῳ εὐαρεστήσωμεν.

Ἄξιόν ἐστι .... καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια.

Χαίροις Θετταλίας θεῖος βλαστός, καί τῶν ἱερέων, τελειώτατος ὁδηγός, ἐλεημοσύναις, νηστείαις ἀγρυπνίαις, καί προσευχαῖς σχολάζων,πάτερ Δημήτριε.

Δεῦτε εὐφημήσωμεν οἱ πιστοί, τόν καλόν πατέρα, ἱερώτατον καί σεπτόν, τῶν ἐφημερίων τό κλέος και τήν δόξαν, Δημήτριον τόν μέγαν, ἔνθεον ἄνθρωπον.

Γεωργῶν προστάτην καί βοηθόν, πολυτέκνων οἴκων, ἀρωγόν τε καί σιτιστήν, μοναζόντων φίλον, καί ἀσθενῶν σωτῆρα, κεκτήμεθά σε πάτερ, ἡμῶν Δημήτριε.

Χαίροις ἱερέων θεία κρηπίς, χαίροις τῶν ῾Αγίων, ἡ ἐσχάτη ἡ κορωνίς, χαίροις Θεολόγου, Μονῆς στερρός προστάτης, καί τῶν ἐκεῖ βιούντων, σεμνόν προσφύγιον.

Τῶν ἀσπαζομένων πανευλαβῶς, τήν σεπτήν σου κάραν, ὦ Δημήτριε θαυμαστέ, φύλαττε τούς οἴκους, καί δίδου εὐλογίαν, πᾶσι τοῖς αἰτουμένοις, τήν σήν βοήθειαν.

Πᾶσαι τῶν ᾿Αγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι οἱ Πάντες. μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.

Τό Τρισάγιον καί τό Ἀπολυτίκιον.

Ἦχος πλάγιος α!. Τόν Συνάναρχον Λόγον

Τοῦ Πλατάνου τόν γόνον, σεπτόν Δημήτριον, τόν ἱερέα ῾Υψίστου, Ταξιαρχῶν τιμητήν, μακαρίσωμεν φαιδρῶς καί στεφανώσωμενꞏ ὅτι παρέδωκεν ἡμῖν σωτηρίους διδαχάς, ἐν πράξει καί θεωρία, ἱκετεύων νῦν τῷ Κυρίῳ  ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν!

Ἐκτενής καί Ἀπόλυσις, μεθ' ἥν ψάλλομεν τό ἑξῆς:

Ἦχος β!  Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.

Πάντας ἐλεεῖς δοῦλε Χριστοῦ, τούς καταφυγόντας  ἐν πίστει,  ταῖς σαῖς ἀόκνοις λιταῖς· μέγας πρέσβυς πέλεις γάρ, ἡμῶν πρός Κύριον· διό καί βοῶμέν σοι: Ἐκ πάσης ἀνάγκης, πειρασμῶν τε θλίψεων, σοφέ Δημήτριε, σῶσον τούς πιστῶς σε τιμῶντας, καί τῆς Βασιλείας γενέσθαι, τοῦ Χριστοῦ μετόχους καταξίωσον.-

Δέσποινα, πρόσδεξαι ...

Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου ...

Δι' εὐχῶν τῶν ἁγίων .......

Δίστιχον.

Μνημονεύων μή παύοις ταπεινοῦ Γεωργίου

εὐλαβοῦς σου οἰκέτου, ὑμνητοῦ τε σου βίου.-

Δεν υπάρχουν σχόλια

• Παρακλητικός κανών
• Δημητριος Γκαγκαστάθης

 ’Έλεγε ο Άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης:

Ενώ όλα διαλύονται γύρω μας, υπάρχουν μερικοί, υποτίθεται άνθρωποι της εκκλησίας και λένε: Ας μην ασχολούμαστε εμείς με αυτά, εμείς είμαστε για τα πνευματικά!

Από αδιαφορία τα λένε αυτά. Ας μην παρουσιάζουμε όμως τη βόλεψή μας και τη δειλία μας, ως κάτι ανώτερο.

Αν είχαν τουλάχιστον προσευχή που θα άλλαζαν τα πράγματα, να τους φιλούσα και τα ποδιά. Εκείνοι όμως θέλουν να τα έχουν καλά με όλους.’’

Στις μέρες που διανύουμε, μοιάζει επίκαιρος όσο ποτέ, αυτός ο λόγος του Αγίου, αφού σχεδόν καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων περιστατικών.

Συνεχώς πληθαίνουν οι άνθρωποι που τους διακατέχει και τους πνίγει μία αγανάκτηση, την οποία πολλές φορές μπορεί να την εκφράσουν πιο ζωηρά ή ακόμα και με φωνές θυμού για την κατάπτωση των αρχών, των ιδανικών, των ιερών και των οσίων.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν ορισμένοι που έχουν μπερδέψει την έννοια του ‘’καλού χριστιανού’’ με αυτήν του ‘’χαζού χριστιανού’’ και υποστηρίζουν πως οι άνθρωποι της εκκλησίας αφενός δεν πρέπει να ασχολούνται με αυτά τα θέματα και αφετέρου ότι δεν αρμόζει σε χριστιανό, η ένταση της φωνής και πολύ περισσότερο η οργή και η αγανάκτηση.

Σήμερα, για το συγκεκριμένο θέμα, αναρτούμε μία απομαγνητοφώνηση, του μεγάλου ιεροκήρυκα, Νικολάου Σωτηρόπουλου, ο οποίος με παραδείγματα μέσω της αλάνθαστης Αγίας Γραφής, εξηγεί αν και πότε οι χριστιανοί πρέπει να οργίζονται και να αντιδρούν.

Ακολουθεί η απομαγνητοφώνηση του Νικολάου Σωτηρόπουλου:

Δεν υπάρχουν σχόλια

• Νικόλαος Σωτηρόπουλος
• Ιερή αγανάκτηση
• Οργη

Μας κάνει πολύ μεγάλη

εντύπωση το εξής :

Ότι, κανείς ιδρυτής θρησκείας όπως είναι ο Μωάμεθ, ο Κομφούκιος , ο Βούδας και όποιος άλλος, δεν βλασφημείτε όπως φοβερά βλασφημείτε ο Ιησούς Χριστός.

Βέβαια, δεν είμαστε σε χώρους βουδισμού κτλπ. αλλά να είστε σίγουροι δεν βλασφημούνται οι ιδρυτές των θρησκειών αυτών, αλλά βλασφημείτε ο Ιησούς Χριστός.

Ξέρετε γιατί  ;

Γιατί απλούστατα, όλες οι θρησκείες του κόσμου είναι δημιουργήματα του Διαβόλου.

Είναι φυσικές θρησκείες, δεν είναι της Αποκαλύψεως.

Είναι δημιουργήματα του Διαβόλου και συνεπώς δεν έχει λόγους ο Διάβολος να διεγείρει τους ανθρώπους να βλασφημούν  τον Βούδα

ή τον Κομφούκιο

ή τον Μωάμεθ.

Δεν υπάρχουν σχόλια

• εθνική πινακοθήκη
• Βλασφημια
• Μυτιληναιος

Δὲν ὑπάρχει καλλίτερο παράδειγμα  γιὰ νὰ ἀποδώσει τὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ σημερινοῦ κόσμου  ἀπὸ τὴν παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου. Ὁ κόσμος ἔφυγε ἀπὸ τὸ πατρικό του σπίτι, ποὺ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καὶ ζεῖ ἁμαρτωλὰ καὶ πλανεμένα  μὲ θεὸ τὴ σάρκα καὶ τὸ χρῆμα. Ἐνάρετοι ἄνθρωποι χαρακτηρίζουν τὶς ἡμέρες ὡς "ἡμέρες Νῶε", διότι τότε, ὅπως καὶ σήμερα, σκεφτόντουσαν οἱ ἄνθρωποι μόνο τὰ γήινα καὶ τὰ σαρκικά.

               Σήμερα ὁ κατακλυσμὸς τῆς ἁμαρτίας παρασέρνει πολὺ κόσμο. Ἡ ἁμαρτία, ἡ πλάνη καὶ ἡ κοσμικότητα πλημμυρίζουν τὰ πάντα: δουλειά, σπίτι, σχολεῖο, στρατό, ψυχαγωγία, ἐνημέρωση.  Τρία εἶναι τὰ μεγάλα παράθυρα, ἀπὸ τὰ ὁποία εἰσέρχεται τὸ σκοτάδι, ὁ βοῦρκος καὶ ἡ ἁμαρτία: ἡ Τηλεόραση, τὸ Διαδίκτυο καὶ τὸ φορητὸ τηλέφωνο. Ἂς μὴ κοροϊδευόμαστε, παρὰ τὴν χρησιμότητά τους, ἡ πνευματικὴ ζημιὰ ποὺ κάνουν εἶναι ἀσύγκριτα μεγαλύτερη.

               Ὅσο πᾶμε, τὰ πράγματα γίνονται καὶ πιὸ ἐπικίνδυνα. Οἱ μορφὲς τοῦ κακοῦ πληθαίνουν καὶ γίνονται πολλὲς φορὲς δυσδιάκριτες, διαφορετικὲς κάθε φορά. Ἄλλες εἶναι φανερές, ἄλλες πονηρὰ συγκαλυμμένες καὶ παραπλανητικές. Οἱ τελευταῖες εἶναι καὶ οἱ πιὸ ἐπικίνδυνες, διότι κάνουν τὸ μαῦρο ἄσπρο, τὸ ψέμα ἀλήθεια καὶ τὸ κακὸ καλό. Ὁ Χριστὸς μᾶς προειδοποίησε: «βλέπετε μὴ τὶς ὑμᾶς πλανήση».

               Στὸν καιρό μας, πιὸ μεγάλο συγκαλυμμένο ψέμα ἀπὸ τὴν Πανθρησκεία δὲν ὑπάρχει. Τρώει ὕπουλα τὶς σάρκες τῆς μόνης ἀλήθειας, τοῦ ὀρθόδοξου χριστιανισμοῦ.

               Πανθρησκεία δὲν εἶναι νὰ ἑνωθοῦν ὅλες οἱ θρησκεῖες σὲ μία. Αὐτὸ δὲν γίνεται εὔκολα ἀποδεκτό. Εἶναι κάτι πολὺ πιὸ πονηρό:  Ὅλες θρησκεῖες σώζουν, ὅλες ἔχουν τὴν ἀλήθεια, καμία δὲν εἶναι ἡ ἀποκλειστικὴ ὁδὸς σωτηρίας. Σὲ ὅποια καὶ ἂν πιστεύεις, ἡ ὁδός της θὰ σὲ σώσει. Ἂν αὐτὸ ἦταν ἀλήθεια καὶ ὅλες οἱ θρησκεῖες σώζουν, ποιὸς ὁ λόγος νὰ σαρκωθεῖ ὁ Κύριός μας, νὰ προσλάβει τὸ φύραμά μας, νὰ σταυρωθεῖ ἑκουσίως καὶ μὲ τὸ αἷμα Του νά παράσχει στόν πετωκότα ἄνθρωπο δυνατότητα σωτηρίας;  Ἡ Πανθρησκεία ἀκυρώνει τὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Διαψεύδει τὸ Εὐαγγέλιο.

               Καὶ δικαιολογοῦν τὴν προώθηση τῆς Πανθρησκείας, ἀκόμη καὶ χριστιανοί, βασιζόμενοι (ἐπιφανειακὰ καὶ ψεύτικα) στὸν λόγο τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος λέγει ὅτι στὸ τέλος τῆς Ἱστορίας μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς μέχρι τώρα ὑπάρχοντες Χριστιανούς, θὰ πιστέψουν καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ἔθνη καὶ θὰ γίνει «μία ποίμνη, ἕνας ποιμένας», δηλ. ὁ Χριστός.

               Ἡ Πανθρησκεία ὅμως δὲν λέγει ὅτι οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ πιστέψουν στὸ Χριστό. Λέγει ὅτι ὁ καθένας θὰ πιστεύει ὅπου θέλει καὶ ὅλοι οἱ δρόμοι, δήλ. ὅλες οἱ θρησκεῖες καὶ ὅλοι οἱ θρησκευτικοὶ ἀρχηγοί, θὰ ὁδηγοῦν στὸν Παράδεισο πιασμένοι χέρι-χέρι.

               Γιὰ τὴν Πανθρησκεία, τῆς ὁποίας πνευματικοὶ γόνοι εἶναι ὁ οἰκουμενισμὸς καὶ ὁ διαθρησκειακὸς συγκρητισμός, δὲν ὑπάρχει καλὸ καὶ κακό, σατανᾶς καὶ θεός, Βούδας καὶ Μωάμεθ, Χριστὸς καὶ Δωδεκάθεο. Ὅλοι εἶναι καλοί. Καμία θρησκεία δὲν εἶναι τέλεια. Ἡ μία συμπληρώνει τὴν ἄλλη. Μὴ βάζετε λοιπὸν – μᾶς λένε – ταμπέλες στοὺς ἀνθρώπους.

               Δυστυχῶς ἀποκρυφιστές, παπικοί, βουδιστὲς καὶ ἄλλοι (ἀκόμη καὶ "ὀρθόδοξοι") ὑποστηρίζουν αὐτὰ τὰ ἀπαράδεκτα. Ποιὸς θὰ σωθεῖ τελικὰ καὶ τί σημαίνει σωτηρία δὲν τὸ λένε. Φτάνει μόνο λένε νὰ εἶσαι καλὸς ἄνθρωπος καὶ ὄχι κριτὴς σὲ βάρος τῶν ἄλλων.

               Ἡ Πανθρησκεία εἶναι ἔργο τοῦ Πονηροῦ. Προετοιμάζει τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ ἀντιχρίστου. Πρὶν ἔρθει ὁ ἀντίχριστος, θὰ ὑπάρχει ὁ οἰκουμενισμός. Ὅταν ἔρθει ὁ ἀντίχριστος, θὰ καταργήσει τὸν οἰκουμενισμό, θὰ καταργήσει ὅλες τὶς θρησκεῖες, ὥστε σὲ αὐτὸν τὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ, σὰν θεὸς θὰ καθήσει καὶ θὰ πεῖ: «Ἐγὼ εἶμαι θεός, δὲν ὑπάρχει ἄλλος θεός», θὰ ἀποδεικνύει μὲ ψευδοθαύματα τὸν ἑαυτό του ὅτι εἶναι θεὸς» (Ἠσαΐας, ὁμιλία 9η).

               Ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστὸς  ἱερομόναχος π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος: «Ὁ οἰκουμενισμός, νὰ ξέρετε παιδιά, εἶναι ὁ τελευταῖος πρόδρομος τοῦ ἀντιχρίστου, γιατί, ὅταν θὰ γίνει μία ἰσοπέδωση θρησκευτικὴ καὶ πολιτικὴ-κυβερνητική, θὰ ὑπάρξει ἕνας μόνο, ποῦ θὰ κυβερνήσει τὸν κόσμο. Αὐτὸς ὁ ἕνας, κατὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Πατέρες, θὰ εἶναι ὁ ἀντίχριστος. Ἔτσι, ὁ οἰκουμενισμός, χωρὶς περιστροφές, ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους θεολόγους τῆς ἐποχῆς μᾶς χαρακτηρίστηκε ἀντίχριστο σύστημα». 

               Χρέος  ἡμῶν τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν εἶναι νὰ διαφυλάξουμε ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ τὴν Ἀλήθεια. Νὰ μείνουμε μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μας πιστοὶ καὶ ἀφοσιωμένοι στὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία.

               Νὰ ξέρουμε ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλο Ὄνομα κάτω ἀπὸ τὸν οὐρανό, ποὺ ἔχει δοθεῖ ἀπὸ τὸ Θεὸ Πατέρα στοὺς ἀνθρώπους καὶ μὲ τὸ Ὁποῖο πρέπει νὰ σωθοῦμε, παρὰ μόνο ἕνα: τὸ Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (ἀπ. Πέτρος).

               Νὰ εἴμαστε ἀπόλυτα βέβαιοι ὅτι ὑπάρχουν μὲν πολλὲς θρησκεῖες, ἀλλὰ Μία μόνο Ἀλήθεια ποὺ σώζει, Ἕνας Θεός, Ἕνας Μεσίτης μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, Μία Πίστη, Ἕνα Βάπτισμα, Ἕνα Εὐαγγέλιο, Μία Ἐκκλησία.

               Δὲν θὰ σωθοῦνε ὅλοι οἱ καλοὶ ἄνθρωποι ἀνὰ τὸν κόσμο. Πῶς θὰ τοὺς κρίνει αὐτοὺς ὁ Θεός, εἶναι δική Του δουλειά. Ξέρουμε ὅμως καὶ πρέπει νὰ τὸ πιστεύουμε ὅτι «ὅποιος πιστεύσει καὶ βαπτισθεῖ στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, αὐτὸς θὰ σωθεῖ».

               Ναί, πρέπει νὰ εἴμαστε ἀπόλυτοι (καὶ ἂς μᾶς λένε φονταμενταλιστές):

               1.- Γιὰ τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος, ἕνας ἱδρυτὴς μία θρησκείας, ὅπως  ὁ Βούδας, ὁ Μωάμεθ. Ὁ Χριστὸς εἶναι Θεάνθρωπος. Τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος Ἄνθρωπος. Ἅγιος καὶ Ἀναμάρτητος.

               2.- Γιὰ τὸ πῶς σώζεται ὁ ἄνθρωπος. Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἂν δὲν πιστέψει στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ἂν δὲν βαπτισθεῖ, ἂν δὲν μετανοήσει καὶ δὲν ἐξομολογηθεῖ καὶ ὁπωσδήποτε ἂν δὲν κοινωνεῖ συχνὰ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου, δὲν σώζεται.

               3.- Γιὰ τὸ ὅτι δὲν ὑπάρχουν πολλὲς Ἐκκλησίες καὶ ὁπωσδήποτε δὲν εἴμαστε τὸ ἴδιο μὲ τοὺς παπικούς, προτεστάντες, εὐαγγελικούς, πεντηκοστιανούς, ἀγγλικανούς, μορμόνους, ἑβραίους, ἰνδουϊστὲς καὶ βουδιστές. Οἱ μὲν εἶναι ἑτερόδοξοι – αἱρετικοί, οἱ δὲ ἀλλόθρησκοι - εἰδωλολάτρες ἢ καὶ δαιμονολάτρες.

               4.- Μία εἶναι ἡ Ὁδὸς (Χριστός), δὲν ὑπάρχουν πολλοὶ δρόμοι γιὰ τὸν Οὐρανό. Ὁ Χριστὸς μόνον εἶναι «ἡ ὁδὸς καὶ ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή». Αὐτὸς σταυρώθηκε γιά μας. Αὐτὸν ἀληθινὸ καὶ ζωντανὸ Χριστὸ τὸν ἔχει μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μὲ τὰ τόσα θαύματα καὶ τὴν τόση ἁγιότητα.

               5.- Γιὰ τὸ ὅτι δὲν συμμετέχουμε σὲ Μυστήρια αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν. Δὲν κάνουμε Γιόγκα καὶ Διαλογισμό. Δὲν εἶναι γυμναστικὲς αὐτά, ἀλλὰ θρησκευτικές πράξεις. Δὲν πηγαίνουμε σὲ τζαμὶ καὶ δὲν βγάζουμε τὰ ὑποδήματα. Δὲν παντρευόμαστε ἀλλοθρήσκους καὶ ἀλλοδόξους, ποὺ δὲν εἶναι μέλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

               6.- Γιὰ τὸ ὅτι δὲν προσκυνᾶμε κανέναν ἄλλον. Τὴν Παναγία μας, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς Ἀγγέλους προσκυνᾶμε τιμητικὰ καὶ ὄχι λατρευτικά, πράγμα ποὺ προσφέρουμε μόνο στὸ Θεό.

               7.- Γιὰ τὸ ὅτι χρειάζεται νὰ μὴ ἀρνηθοῦμε τὴν Φίλη Ὀρθοδοξία καὶ γιά μᾶς καὶ γιὰ νὰ ὑπάρχει λιμάνι ἀλήθειας καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους.

               Νὰ θυμάστε, ἡ Πανθρησκεία εἶναι φαινόμενο τῶν ἐσχάτων καὶ προϊόν της ἀποστασίας μας ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ κίνδυνος εἶναι μεγάλος. Ἔχουν δυστυχῶς παρασυρθεῖ καὶ μεγαλόσχημοι πνευματικοὶ ταγοί. «Βλέπετε μὴ τὶς ὑμᾶς πλανήση» (Ματθ. κδ΄ 4). «Βλέπετε μὴ πλανηθῆτε» (Λουκ. κα΄ 8) μᾶς συνιστᾶ ὁ Κύριος.

Δεν υπάρχουν σχόλια

• Πανθρησκεία.
• Έσχατοι χρόνοι.