

Τα «Τέμπη» αλλάζουν το πολιτικό σκηνικό. Δημιουργούν νέα δεδομένα. Εξελίσσονται σε πολιτικό σεισμό.
Είναι η μαζικότερη, η πλέον ορατή πάνδημη πολιτική διαδικασία κοινωνικής συμμετοχής, με αίτημα πρώτης ανάγνωσης για Δικαιοσύνη και βαθύτερο αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη, για να αλλάξουν πολλά πράγματα στη Χώρα.
Αυτή είναι και η αξία του: Δημιουργεί προϋποθέσεις για βαθύτερες διεργασίες συνειδητοποίησης και πολιτικοποίησης. Οξυγόνο ζήτησαν τα παιδιά που χάθηκαν. «Οξυγόνο» για να αναπνεύσουν, μέσα στην οσμή της πολιτικής και κοινωνικής σαπίλας, ζητούν οι γονείς, τα αδέλφια, οι συμφοιτητές, οι φίλοι, ο απλός λαός.
«… Εδώ όμως, προβάλλεται ένας πειρασμός. Αυτό προσέξετέ το τώρα. Ένας πειρασμός φοβερός για τους Χριστιανούς.
Είναι ο εξής: Γιατί εμείς οι Χριστιανοί που επιτέλους δεν είμεθα μία αμελητέα δύναμις, μία αμελητέα ποσότης, γιατί να αφήνουμε στα χέρια των αντιθέων αυτήν την κοσμική εξουσία και να μην την αναλάβουμε εμείς; Αυτός είναι ο πειρασμός.
Αυτό το σημείο, το καταλαβαίνετε τι πάει να πει; Πολλοί με καταλαβαίνουν τώρα τι πάει να πει. Όταν δηλαδή επιστρατευθεί η Εκκλησία, οι δυνάμεις οι Χριστιανικές να αναλάβουν πάσαν κοσμικήν εξουσίαν.
Αλλά προσέξετε, η απάντησις δόθηκε ήδη σε όσα ελέχθησαν προηγουμένως. Ότι ο Χριστιανισμός δεν μπορεί να είναι μία κοσμική εξουσία αλλά ο Χριστιανισμός έρχεται να αποσπάσει από τον διαβολοκρατούμενο κόσμο ανθρώπινες ψυχές για να τις σώσει, να τους κάνει Αγίους. Τίποτε άλλο.
Καί τώρα πού τελείωσαν πάλι οἱ ἐπετειακές ἰαχές καί οἱ δεκάρικοι ἀπό κάθε λογῆς πατριῶτες καί…«πατριῶτες», καιρός νά ξαναθυμηθοῦμε ποιός εἶναι ἐκεῖνος ὁ πατριωτισμός πού μπορεῖ πραγματικά νά δώσει λύση καί διέξοδο στήν τραγική κατάσταση στήν ὁποία ἔχει βουλιάξει ὁ τόπος μας. Καί δέν ἐννοῶ φυσικά τούς κάθε λογῆς πλανῶντες καί πλανώμενους, πού μέσα ἀπό κομματικές «προτάσεις» διακηρύσσουν ὅτι θά μεταβάλουν τό πολιτικό σκηνικό καί θά ἀναγεννήσουν τήν πατρίδα: τό ἔχουμε πεῖ πολλές φορές ἐδῶ καί πολλά χρόνια (χωρίς ποτέ νά διαψευστοῦμε) ὅτι τέτοιες ἀστειότητες τυγχάνουν ὄχι ἁπλῶς μάταιες, ἀλλά καί ἐπιζήμιες: πρῶτον, γιατί ἀποπροσανατολίζουν, δημιουργοῦν ψευδεῖς προσδοκίες καί κυρίως αἰσθήματα ἐπανάπαυσης, ἐπειδή ψηφίζοντας ἕνα μέρος τοῦ λεγόμενου πατριωτικοῦ κόσμου νιώθει ὅτι ἔκανε τό καθῆκον του (καί φυσικά κάθε φορά προδίδεται καί ἀπογοητεύεται, ἀλλά δυστυχῶς μυαλό δέν βάζει) καί δεύτερον, γιατί πρόκειται ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον γιά δεκανίκια τοῦ συστήματος, πού τούς «ἐπιτρέπεται» νά βρίσκονται ἐκεῖ μόνο γιά νά ἐκτονώνουν λίγη ἀπό τήν πίεση στόν ἀτμό τῆς χύτρας, καί ὄχι μόνο δέν θά ἔρθουν ποτέ σέ πραγματική ρήξη γιά κανένα μεῖζον θέμα, ἀλλά τήν κρίσιμη ὥρα πιθανότατα θά συμπλεύσουν κιόλας – ἄμεσα ἤ ἔμμεσα – μέ τά ἀφεντικά στό ἔργο τοῦ ξεπουλήματος.
Γεώργιος Αποστολάκης , Αντιπρόεδρος ΑΠ, ε.τ.
Με βεβαιότητα το λέω: Το 2024 δεν ήταν καλό για τον κόσμο όλον και την Ελλάδα μας ειδικότερα. Η γεύση που άφησε είναι σκέτη πίκρα. Οι αναστοχασμοί που επιχειρούμε σκοπό έχουν την κατανόηση των εξελίξεων. Η κατανόηση είναι μία πολύ σοβαρή πολιτική πράξη. Αλλιώς, απλά θα πολιτικο-φιλολογούμε …
Πόλεμοι, πολλοί πόλεμοι, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Νομίζω ότι τα πολεμικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στο 2024 είναι το κύριο χαρακτηριστικό της χρονιάς. Παντού πόλεμος και συγκρούσεις. Η εμπόλεμη κατάσταση από εξαίρεση γίνεται κανονικότητα. Ο πόλεμος μονιμοποιείται και διεθνοποιείται. Φανερά δείχνει να αποκτά παγκόσμιο χαρακτήρα, ώστε να μπορούμε να λέμε ότι μπροστά μας είναι ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος.